شاید بارھا در طول زندگیمان خواسته ایم که راست بگوئیم اما نتواسته ایم. چرا ؟
انسان ھمیشه راستگویی و دروغگویی را از خود آغاز میکند. ھر فردی به میزانیکه به خود راست
می گوید ، شھامت را

ستگویی را به دیگران نیز خواھد داشت، ھمانطور که به میزانی که به خود دروغ
می گوید، به دیگران نیز دروغ خواھد گفت و دیگر اینکه انسان اگر به دیگران راست نمیگوید برای این
است که آنان نیز به او راست نگویند .
اما آیا تا به حال از خود پرسیده اید که چرا از انجام صداقت و راستگویی بدتان می آید و از دروغ گویی
خوشتان می آید؟
آنچه که انسان را از راستگویی به خود منزجر کرده زشتیھایی است که در نفس خود دارد، زشتیھایی که
تلاش می کند، ھم آن را از چشم خود پنھان دارد و ھم از چشم دیگران .
آخر اگر او بخواھد به خود راست بگوید باید چه بگوید ؟
اینکه چه انسان بزدلی است و یا اینکه چقدر احمق و جاھل است و یا اینکه تا چه حد نفسش عیاش و
ھوسباز است و یا اینکه تا چه حد مال پرست است و یا اینکه ھیچگاه کسی را دوست نداشته و ھر
کاری که می کند تماماً برای رسیدن به مقاصد خود می باشد و اینکه تا چه حد انسان متکبر و خود
خواھی است و ....

اما اگر این حقایق زشت نفس او آشکار شود دیگر ھیچکس او را دوست نخواھد داشت. پس تمام این
دروغگوئیھا برای این است که دیگران او را دوست بدارند و به او احترام بگذارند.
اما آیا تمامی این دروغھا باعث شده است که یک نفر را بیابیم که ما را واقعاً دوست داشته باشد.
بدون شک چاپلوسی و تملق دیگران ھیچ به معنای تأیید و دوست داشتن ما نمی باشد . تمام عمرمان دروغ گفتیم تا
به پول و قدرت و شھرت دست یابیم که بواسطه آن دیگران را به تحسین خود وا داریم اما ھمه ما می
دانیم که ھمۀ کسانی که ما را چاپلوسی می کنند در دلشان چه کینه ایی از ما دارند و تمام این
چاپلوسیھا و تحسین ھای دروغین نیز تنھا برای این است که از ما برای رسیدن به مقاصد خود
استفاده کنند و ھنگامی که این حقیقت تلخ را در مییابیم، از ھمه کینه می کنیم و خود را انسانی
مظلوم می یابیم که ھیچکس قدر وجودی ما را درنیافته است .
آیا زمان آن فرا نرسیده که دست از دروغ برداریم و یک بار ھم که شده راستی را تجربه کنیم . آغاز
راستگویی و صداقت ، راست گفتن به خود است . به میزانیکه ما زشتیھای نفس خود را ببینیم و آن
را باور کنیم، انگیزه ایی خواھیم یافت که، برای خوب بودن ، پاک بودن ، زیبا بودن و... تلاش کنیم .
و در این صورت است که شھامت راست گفتن به دیگران را خواھیم داشت و از راست گفتن آنان نیز
نمی ھراسیم .
عمری نمایش انسانیّت دادیم حال بیایید برای یک بار ھم که شده برای انسان بودن تلاش کنیم. اما
این تلاش خود منوط بر پذیرش این حقیقت تلخ است که ما تا اکنون انسان نبوده ایم بلکه حیوانی
حریص و ھوس باز و طماع بوده ایم.
بیاییم این حقیقت تلخ را باور کنیم که اگر کسی ما را دوست ندارد به این دلیل است که ما دوست
داشتنی نیستیم . آخر چگونه یک انسان متکبر و خود خواه می تواند دوست داشتنی باشد .
بدون شک صداقت باعث می شود که تمامی دنیای دروغینی را که برای خود ساخته ایم از دست
بدھیم. دنیایی که ممکن است شامل روابطمان ، شغلمان ، ثروتمان و... باشد اما اگر بدانیم که به
ازای تمامی این از دست رفته ھا ، خدا را در خود خواھیم یافت خدایی که حضورش به ما آرامش،
عزت نفس، قدرت و شھامت می بخشد دیگر از راستگویی و صداقت پشیمان نخواھیم شد .
آنچه که ما، بواسطه دروغ، در صدد یافتنش ھستیم با صداقت بدست می آید .
آیا ارزش ندارد که برای یک بار ھم که شده راستی را در زندگیمان تجربه کنیم ؟

استاد خانجانی